روند شهرنشینی بسیار سریع است و تا سال 2050 میالدی، از هر ده نفر، هفت نفر در شهرها زندگی خواهند کرد. بر این اساس تاکید بر ضرورت برنامهریزی امری اجتناب ناپذیر است. سیاستها، برنامه ها و طرح های نامناسب، به توزیع فضایی نامطلوب مردم و فعالیتهای آنها منجر شده و در نتیجه گسترش محلههای فقیرنشین، تراکم نامناسب، دسترسی ضعیف به خدمات پایهای، تخریب محیط زیست، و نابرابری اجتماعی و تبعیض را در پی خواهد داشت. راهنمای بین المللی برنامهریزی شهری و سرزمینی هم به عنوان یک منبع الهام بخش و همچون یک قطب نما، مسیر را در هنگام بررسی سازوکارهای برنامهریزی شهری و منطقهای، برای تصمیمگیران و شهرسازان روشن میکند. این راهنما با ارائة یک چارچوب مرجع جهانی به دولتها و مقامات محلی، سازمانهای جامعه مدنی و برنامهریزان حرفهای از طریق ترویج شهرها و سرزمینهای متراکم تر، از نظر اجتماعی فراگیر تر، یکپارچه تر و متصلتر، زمینة توسعه پایدار شهری و تابآوری در برابر تغییر اقلیمی را فراهم میآورد.